مزارع و زمین‌های کشاورزی نابود گشتند، دام‌ها زیر آوار جان دادند، قنات‌هایی که نسل‌ها برای‌شان زحمت کشیده شده بود، در دل خاک مدفون شدند. نزدیک به ۵ کیلومتر قنات با ۱۸۰ چاه از میان رفت. دیگر از صدای آب روان و ناله‌ی کشاورزان، خبری نبود.

جادهٔ قیر–فیروزآباد، شریان ارتباطی آن منطقه، با ریزش سنگ مسدود شد. کمک‌ها دیر رسید. صدای استغاثه، صدای گریه، صدای ناله در میان سنگ و خاک می‌پیچید و پاسخ نمی‌یافت. روزها گذشت تا ویرانه‌ها آرام گرفتند، اما دل‌هایی که در آن صبح بهاری شکستند، هنوز التیام نیافته‌اند.

قیروکارزین، این شهر ستان کوچک؛ اما پر از جان، سال‌هاست که داغدار است. بر روی کمربند زلزله‌ای قرار دارد که از اروپای جنوبی تا آسیای جنوبی کشیده شده. گسل‌ها زیر پایش آرام ندارند. حرکت صفحه عربستان به سمت شمال شرقی، بارها لرزش را مهمان ناخوانده‌ی این خاک کرده، اما هیچ‌کدام به عظمت و تلخی آن صبح فروردین نبود.

و حالا، هر سال که ۲۱ فروردین فرا می‌رسد، پیران شهر، با چشمانی نم‌دار، سکوت می‌کنند. کودکان امروز، از داستان‌هایی می‌شنوند که باورش برایشان دشوار است. اما خاک، هنوز رازهایی را در دل دارد؛ هنوز بوی رنج می‌دهد.

ما فراموش نمی‌کنیم. آنانی که رفتند، هنوز در خاطر ما زنده‌اند. هنوز صدای خنده‌ی کودکانشان در کوچه‌های خاکی پیچیده، هنوز دعای مادرانشان در آسمان جاری‌ست، هنوز دستان پینه‌بسته‌ی پدرانشان، بر دیوارهای تازه‌ساخته حس می‌شود.

این نوشته، یادنامه‌ای‌ست برای آن هزاران جان بی‌گناه که در آن بامداد، پرواز کردند. برای مردمانی که با رنج زندگی کردند، با داغ زیستند، و با امید ساختند. باشد که هرگز، هیچ دیاری، دوباره چنین رنجی نبیند... اما اگر دید، یاد قیر و کارزین، برایش چراغی باشد.

انتهای خبر/۲۲۴۲۲۴